சுஜாதாவும் சாண்டில்யனும் கணக்கில்லாமல் எழுதித் தள்ளியுள்ளனர். சாண்டில்யன் காலத்திலேயோ சுஜாதாவின் ஆரம்ப காலத்திலேயோ வாழ்ந்திருந்தால் சிறிது சிறிதாக அவர்களுடைய படைப்புகள் வெளிவர வெளிவர படித்துச் சுவைத்திருக்கலாம். இப்போது அவர்களுடைய எல்லாப் புத்தகங்களும் கிடைப்பதில்லை. என்னைப் போல அனைத்துத் தமிழ் எழுத்தாளர்களின் அனைத்துப் புத்தகங்களையும் படிக்க வேண்டும் என்ற வித்தியாசமான வெறி பிடித்தவர்களுக்கு நூலகங்கள் தாம் கோவில்கள். இந்தப் பத்து வருடங்களில் சூளைமேடு முற்றிலும் மாறிவிட்டாலும், நான் முன்பு விரும்பிய ஜெயலட்சுமி லெண்டிங் லைப்ரரி மட்டும் இன்னும் அப்படியே உள்ளதில் எனக்கு மகழ்ச்சி. அப்படித்தான் ஒருநாள் அந்த லெண்டிங் லைப்ரரியில் நீலரதியைக் கொடுத்துவிட்டு நீலவல்லியை வாங்கி வரும்போது எதிர்ப்பக்கம் இருந்த ஏ.டி.எம். வாசலில் அவனைப் பார்த்தேன். ஏதோ காரணத்தினால் ஏ.டி.எம். காவலர் அவனைத் தாறுமாறாகத் திட்டிக் கொண்டிருந்தார்.
நாம் எத்தனையோ மனிதர்களைத் தினம் எதிர்கொள்கிறோம். சிலர் மட்டுமே நம் மனதில் நிரந்தரமாகப் பதிகிறார்கள். அதற்குப் பல காரணங்கள் இருக்கலாம் – பயம், கவர்ச்சி, பக்தி, மரியாதை, இத்யாதி, இத்யாதி. அப்படித்தான் அன்று நான் பார்த்த மனிதன் எனது மனதில் நிரந்தரமாக இடம் பிடித்துக் கொண்டு போக மறுத்தான். அதற்குக் காரணம் நான் அவன் மீது கொண்ட இரக்கம். இரண்டு வாரங்களில் ஐந்தாறு முறைகள் கண்ணில் பட்டான் – கோடம்பாக்கம் பாலத்துக்குக் கீழே, கங்கையம்மன் கோவிலுக்கருகே, நுங்கம்பாக்கம் ரயில் நிலையத்தில், செளராஷ்ட்ரா நகர் எட்டாவது தெருவில்! எல்லா இடங்களிலும் அவனை யாராவது திட்டிக் கொண்டோ, அடித்துக் கொண்டோ, பயமுறுத்திக் கொண்டோ, கிண்டலடித்துக் கொண்டோ இருந்தனர்.
யாரிவன்? பறட்டைத் தலை, ஒரு மாத தாடி, கிழிந்த சட்டை, அழுக்கேறிய கால் சட்டை, ஒல்லியான தேகம், பயந்த முகம், ஒடுங்கிய உருவம் – யாரிந்தப் பாவப்பட்ட ஜென்மம்?
சென்னையிலேயே சிறந்த கேரளா சிப்ஸ் கிடைக்கும் கடை சூளைமேடு நெடுஞ்சாலையில் உள்ளது. அங்கே சிப்ஸை சுவைத்துக் கொண்டிருந்தேன். அங்கே இவனைப் பார்த்தேன். யாரிடமாவது அடியோ திட்டோ வாங்க வந்திருப்பான். இன்றொரு நாளாவது இவன் கதையில் திருப்பத்தைக் கொண்டு வந்தால் என்ன? கால் கிலோ சிப்ஸ் வாங்கிக் கொடுத்தேன். ஆசையாகச் சாப்பிட்டான். எதிர்க்கடையில் ஒரு டிசர்ட் வாங்கிக் கொடுத்தேன். மறுக்காமல் வாங்கிக் கொண்டான். கையில் ஒரு ஐந்நூறு ரூபாய் திணித்தேன். வாயெல்லாம் பல். உனக்குச் சிரிக்கவும் மகிழவும் தெரியுமா, மனிதனே?
அவனை அழைத்துக் கொண்டு பிள்ளையார் கோவிலுக்குப் போனேன். இது ஒரு காலத்தில் பிள்ளையார் கோவிலாக மட்டும் இருந்தது. இன்று இந்தக் கோவிலில் இல்லாத தெய்வங்களே கிடையாது. இங்கே பக்தர்களா கடவுளரா யார் அதிக எண்ணிக்கை எனப் போட்டி வைக்கலாம். ஆயினும் அவனை இக்கோவிலுக்குக் கூட்டி வந்தேன். ஏனெனில் சூளைமேட்டில் இதைவிட கூட்டம் குறைவான இடம் வேறேதும் இல்லை.
ஹிந்தி காரன் என்று இந்த ஏரியாவாசிகளால் அழைக்கப்படும் அவன் பீகாரைச் சேர்ந்தவன். மைதிலி என்பது அவன் தாய் மொழி. என்னுடைய உடைந்த ஹிந்தியில் அவனுடன் பேசி அவனுடைய மைதிலியா ஹிந்தியா என வேறுபடுத்த முடியாத மொழியில் அவன் சொன்னதை, நான் புரிந்து கொண்ட வகையில் சொல்கிறேன்.
கிராமம்……வயல்வெளி….குளம்…மாடுகள்….குடிசைகள்…..நண்பர்கள்….விளையாட்டு.
அம்மா…கோபம்….சத்தம்…அழுகை…வெறுப்பு… ஏன் எப்போதும் சத்தமிட்டுக் கொண்டிருக்கிறாள்? அப்பாவுடன் சண்டை….எல்லார் வீட்டிலும் இப்படித்தானா?
ஜுரம்…இருமல்…நெஞ்சு வலி….அப்பாவுக்கு என்ன ஆயிற்று?
ரயில்….ரயில் பயணம்….முதல் ரயில் பயணம்….ஜன்னல்….ஜன்னலோர காற்று…வேடிக்கை.
புது ஊர்…புரியாத மொழி…வேற்று மனிதர்கள். எங்கே போனார்கள் என் நண்பர்கள்?
நான் எங்கிருந்து வந்தேன்….ஊர் பெயர் நினைவில்லை….ஆனால் எங்கு வந்து சேர்ந்தேன்….ஜகாரியா காலனி – நன்றாக நினைவுள்ளது….மறக்க முடியாத பெயர்.
மாமன் வீடு …இல்லையில்லை தூரத்து மாமா வீடு…..தூரத்து மாமா என்றால்…..சற்றும் அன்போ ஆறுதலா இல்லமால் இருக்கும் மாமாக்கள்தாம் தூரத்து மாமாக்களோ?
ஏன் இங்கு வந்தோம்? நமது ஊரில் டாக்டர் ஆஸ்பத்திரி கிடையாதா? ஒன்றும் புரியவில்லை….சொல்லக் கூடிய நிலையில் அப்பா இல்லை….சொல்வதற்கு அம்மாவுக்கு விருப்பம் இல்லை…தானாகப் புரிந்து கொள்ளும் வயதுமில்லை.
ஒரு வாரம் ஆஸ்பத்திரி…முதல் ரயில் பயணம் போல முதல் ஆஸ்பத்திரி…மருந்து வாடை…வெள்ளையுடை நர்ஸ்கள்…தூரத்தில் கேட்கும் அழுகை…அப்பா பிழைப்பாரா….திகில்.
அப்பா பிழைத்தார்….மாமா வீட்டில் மீண்டும் வாசம்…இனி எல்லாம் சுகம்….மாமாவிடமும் மாமியிடமும் திட்டு வாங்க வேண்டாம்…மீண்டும் ரயில் பயணம்…சொந்த ஊர்….நண்பர்கள்…விளையாட்டு…நல்ல கற்பனை…சந்தோசமான கற்பனை…
வீட்டில் படுக்கையில் அப்பா…பக்கத்தில் அம்மா…தெருவைத் தாண்டி மெயின் ரோட்டில் நான்…புது நண்பர்கள்…புது கிரிக்கெட் விளையாட்டு…மாலை நேரம்…நல்ல காற்று….மனதில் குதூகலம்….சீக்கிரம் என் சொந்த ஊருக்குப் போவேன்…இவர்களுடன் அதுவரை விளையாடிக் கொள்கிறேன்.
சத்தம்…வெடிச் சத்தம்….தீபாவளியா இன்று….ஆனால் இது பயங்கர பட்டாசு சத்தம்…கூடவே அழுகுரல்….பயம்…பதற்றம்…என்ன ஆகிறது…என் புது நண்பர்கள் ஏன் ஓடுகிறார்கள்…நானும் ஓட வேண்டுமா…கார் ஒன்று…வேகம்…என்னை இடித்துவிடுமா…சைக்கிளில் ஒருவர்…ஓட்டுவதில் பதற்றம்…என்ன ஆயிற்று…ஏன் அவர் சுருண்டு விழுகிறார்…ரத்தம்….உடலெல்லாம் ரத்தம்….தெருவெல்லாம் ரத்தம்…துப்பாக்கி…சுடுதல்…முதல் முறை பார்க்கிறேன்.
பயம்…..பயம்….பயம்…நடுக்கம்….என்ன செய்வேன்…என் அப்பா, அம்மா….என்ன ஆயிற்று….போய்ப் பார்க்கிறேன். அம்மாவின் அழுகுரல் வீதி வரை…..அப்பாவையும் சுட்டு விட்டனரா? இல்லை…சுடவில்லை….சத்தத்தில் மாரடைப்பு…சுடாமலேயே கொன்று விட்டனர். யார் அவர்கள்? என்ன வேண்டும் அவர்களுக்கு? என் அப்பா என்ன செய்தார்? இனி நாங்கள் என்ன செய்வோம்….ஐயோ….
அம்மா….ஓடுகிறாள்….நான் துரத்துகிறேன்….ஓடாதே….எங்கே போகிறாய்….ரயிலடி…..தண்டவாளம்….ஊருக்கு போகிறாயா….நானும் வருகிறேன்….நில் நில்….கேட்கவில்லை…எங்கே வந்தது இவள் கால்களுக்கு இவ்வளவு வேகம்? என் கண் முன்னே…..உடல் சிதறி….
முப்பது வருடம்….எனக்குப் பல வேலைகள்…தெரு பெருக்குதல், வீட்டைச் சுத்தம் செய்தல், எடுபிடி வேலை, தண்ணீர் பிடித்துக் கொடுப்பது, சமயத்தில் வாட்ச் மேன், மாலை நேரங்களில் சாராயம் வாங்கிக் கொடுப்பது…பல பெயர்கள் – பிச்சைக்காரன், உதவாக்கரை, அறிவு கெட்டவன், முட்டாள் பயல், நார்த் இந்தியன், ஹிந்திக்காரன், இன்னும் பல.
எனக்குத் தமிழ் வரவில்லை…பேசினால் புரிந்து கொள்வேன்…ஆனால் பேச முடியவில்லை….எனது ஊர் பெயர் நினைவில்லை…உறவினர் யாருமில்லை…தங்க வீடும் இல்லை…திருமணம் – வாய்ப்பே இல்லை. மொத்தத்தில் நான் ஒரு நடைப்பிணம். ஏன் வாழ்கிறேன் என்பதை அறிய முடியாத சூளைமேட்டுக்காரன்.
ஆம்! தமிழ் தெரியாத இவனும் ஒரு மதராஸின் மாந்தன்தான்….இவன் பெயர் என்ன? அடடா….இவ்வளவு கேட்டேன்…பெயர் கேட்க மறந்துவிட்டேனே…சரிதான் – கேட்டுதான் என்ன ஆகப் போகிறது…சூளைமேட்டுவாசிகள் அவன் பெயர் சொல்லியா அழைக்கப் போகிறார்கள்?